donderdag 29 juni 2017 – Het Laatste Nieuws (HLN)
De Mount Everest — de volle 8.848 meter — op – fietsen in je eigen achtertuin? Het kan, en het heet ‘Everesting’. De Antwerpse Sylvie Uyttendaele (43) reed 95 keer dezelfde heuvel op, bijna 19 uur lang, en is zo de eerste vrouwelijke ‘Everester’ in ons land.
Nee, het is niet de échte Mount Everest die de Antwerpse Sylvie Uyttendaele be – dwongen heeft, maar ‘gewoon’ La Houppe in het Henegouwse Vloesberg: slechts 2 km lang, goed voor 93 hoogtemeters. Maar dan wel 95 keer in totaal. ‘Everesting’ heet de uitdaging, en sinds vorig weekend prijkt ook Sylvie Uyttendaele op de ‘wall of fame’. Amper drie Belgen deden het haar voor, en de Antwerpse is de eerste vrouw in dat selecte clubje. Het principe van Everesting is simpel. Je fietst eender welke helling op en beklimt die net zo vaak tot je aan de 8.848 meter van de Mount Everest komt. Kilometers en snelheid spelen geen rol. Traject voordeur-station maal vijfhonderd of toch maar acht keer de Alpe D’Huez? Om het even. Sylvie vertrok zaterdagmorgen om 5 uur. Zondagnacht, kwart na vier, klokte ze af op 8.911 meter. «Tuurlijk is het ongelofelijk eentonig», vertelt ze. «Fysiek was het oké. Eens je je tempo gevonden hebt, kan je blijven trappen. Maar mentaal… na twintig keer slaat de verveling al toe.» Gelukkig was er ook een compagnon de route, de ultrarenner Kristof Allegaert. Even ingedommeld Wat er in godsnaam zo leuk is aan 95 keer dezelfde heuvel op en af te hossen? En wat is er mis met de Mont Ventoux of wed – strijden als Les 3 Ballons of La Marmotte? «Da’s zo lang en eenzaam! Geef mij maar iets avontuurlijkers. Ik wilde weten hoe mijn lichaam zou reageren, zo lang in het zadel. Vorig jaar reed ik al de Tour du Mont Blanc — 330 km en 8.000 hoogtemeters — maar toen fietste ik 16 uur. Nu waren we, inclusief stops om wat te eten, toch 24 uur onderweg. Op een bepaald moment begon ik in te dommelen op mijn fiets. Dan hebben we maar een Red Bull gedeeld.» Dat ze die La Houppe nu wel kotsbeu moet zijn, zou je denken. «Het blijft mijn lievelingsklim in België. Wondermooi is-ie, met het patattenveld in bloei en het kapelletje bovenaan. Bovendien staat mijn naam op de top: een bordje naar een chaletje ‘Cabane Sylvie’. En nu is die berg dus helemaal van mij (lacht).» En zeggen dat Sylvie zich amper vier jaar geleden een koersfiets aanschafte. «Tijdens de week doe ik gewoon mijn toertje rond de kerktoren met de wielertoeristen. In het weekend probeer ik een korte en lange tocht te doen.» Sylvie wil vooral bewijzen dat vrouwen het ook kunnen, tussen alle haantjes. «Het vergt wat lef, maar iedereen kan fietsen. Meisjes hebben zoveel wilskracht en vastberadenheid. Mannen, die zijn sterk in groep. Wij kunnen het ook alléén tot een goed einde brengen», knipoogt Sylvie.
GAZET VAN ANTWERPEN – donderdag 29 juni 2017
Everesting – 95 keer berg van 90 meter op fietsen = 1 Mount Everest
Berchemse Sylvie Uyttendaele eerste Vlaamse vrouw die uitdaging tot goed einde brengt
U was misschien al trots toen u de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen uitreed. En terecht. Maar de prestatie van de Antwerpse Sylvie Uyttendaele (43) is toch nog een tikkeltje straffer. Zij fietste afgelopen weekend de Mount Everest op. In de Vlaamse Ardennen welteverstaan.
Bijna negentien uur aan één stuk zat Sylvie op haar fiets, goed voor een afstand van 426,6 kilometer en een totaal van 8.911 hoogtemeters. Daarmee steeg ze uit boven de mythische Mount Everest, met zijn 8.848 meter de hoogste berg ter wereld. Die prestatie maakt haar de eerste vrouw van de lage landen die zich tot de hall of fame van Everesting mag rekenen, een van de meest uitdagende fietshypes van het moment. Het concept komt uit Australië en is simpel: neem eender welke helling ter wereld – hoe steil, lang of kort ze ook is – en rijd ze met je fiets onafgebroken op en af tot je de opgetelde hoogte van 8.848 meter hebt bereikt. Alles moet op de correcte manier worden vastgelegd via gps en Strava, zeg maar de Facebook voor wielertoeristen. Pauzeren mag, slapen niet. Op de Hoppeberg “Nadat ik de Tour du Mont Blanc had gedaan, 330 kilometer lang en met 8.000 hoogtemeters, zocht ik een nieuwe uitdaging”, zegt Sylvie Uyttendaele, afkomstig uit Erpe-Mere maar tien jaar geleden uitgeweken naar Berchem. “Het waren collega’s bij het wielerkledingmerk Rapha, waar ik ambassadrice van ben, die me over Everesting vertelden. En toen ik onlangs La Houppe beklom, zag ik een bordje staan met ‘Cabane Sylvie’, in feite een wegwijzer naar een lokaal vakantiehuisje. Toen dacht ik: waarom ga ik de Everesting-uitdaging niet hier aan, in onze achtertuin? De meeste deelnemers kiezen voor grote, bekende cols. Ik wilde een knipoog geven: in ons platte landje kan het net zo goed.” La Houppe, of de Hoppeberg, is een heuvel in de Vlaamse Ardennen, op de grens met Henegouwen. U zag hem misschien al passeren tijdens Kuurne-BrusselKuurne of de E3-Prijs. Met een hoogteverschil van goed 90 meter zou Sylvie de helling 95 keer op en af moeten rijden. Veel fysieke voorbereiding had ze naar eigen zeggen niet nodig. “Maar ik ben er niet onbezonnen aan begonnen. Samen met mijn man heb ik alles nauwkeurig berekend. Ik ben geen prof wielrenster, ik werk als financieel controleur bij een verzekeringsmaatschappij. Maar ik fiets graag en veel, dus mijn basisconditie zitgoed. Het was vooral de mentale inspanning waar ik benieuwd naar was. Pauzes meegerekend zouden we bijna 24 uur op die berg zitten.
Bijgestaan door ultrafietser Gelukkig werd Sylvie bijgestaan door zowat de strafste ultra long distance-fietser ter wereld. Kortrijkzaan Kristof Allegaert (43) won al drie keer de Transcontinental Race, vaak bestempeld als de zwaarste ultralangeafstandskoers die er is. In maart stond hij nog op het punt om de 5.500 kilometer lange Indian Pacific Wheel Race door Australië te winnen toen het noodlot toesloeg: zijn naaste concurrent Mike Hall, de Brit die zelf de Transcontinental Race organiseert, kwam om bij een ongeluk. De race werd stilgelegd, maar als eerbetoon mocht Kristof hem toch uitrijden, zij het officieus. “Ik heb het echt mee aan Kristof te danken dat de Everestinguitdaging mij gelukt is”, vertelt Sylvie. “Niet alleen begeleidde hij mij sportief, hij vertelde ook het ene grappige verhaal na het andere. Dat deed de 24 uur een stuk sneller vooruitgaan.” Of dat niet ongezond is, zo duizenden kilometer fietsen? Kristof Allegaert heeft in ieder geval geen klachten. “De langste etappe die ik ooit deed, was in Rusland: 1.300 kilometer met slechts een kwartiertje slaap ertussen. Ik deed er zo’n 48 uur over. Het belangrijkste is dan dat je fiets echt perfect is afgestemd op je lichaam, tot op de millimeter”, zegt hij. “Ik rijd ook met een stalen frame, omdat dat veel comfortabeler is dan aluminium of carbon. Maar in Australië ben ik wel diep gegaan. Daar ben ik nog altijd van aan het recupereren.” ’s Nachts fietsen Bij Sylvie was er voor recuperatie niet veel tijd, nu ze als eerste Vlaamse vrouw de Everestingclub mocht vervoegen. Zij werd enkele uren later al verwacht op het BK wielrennen in Antwerpen, weliswaar als toeschouwer. Al viel het met die stijve spieren best mee. “Doordat we telkens naar boven en naar beneden reden, konden we op geregelde tijdstippen pauzes inlassen. Dat helpt om je energie op peil te houden.” “Het meest opvallende – en dat had ik nog nooit meegemaakt – is dat ik echt bijna in slaap viel op mijn fiets. We zijn er om iets na 5u ’s morgens aan begonnen en uiteindelijk rond 4u in de gietende regen afgestapt. In tegenstelling tot de meeste fietstochten heb ik dus een groot deel ’s nachts gereden. Mijn ogen vielen echt dicht, ook al was ik nog aan het trappen. Een heel raar gevoel. Maar tegelijk zo’n leerrijke ervaring.”
Tekst door: DENNIS VAN DAMME
